✨ مبنای زندگی امام صادق (ع) در چهار اصل
1️⃣ نخست اینکه دانستم خداوند به‌عنوان خالق بر من مشرف بوده و از ریز و درشت گفتار، رفتار و نیات من مطلع است، هیچ چیزی از پروردگار مخفی نیست، لذا حیا کردم که در محضر خدا بخواهم معصیت کنم و کاری کنم، حرفی بزنم یا فکری کنم که مورد پسند خدای متعال نباشد و همواره خود را در محضر خدا دیدم.
2️⃣ دوم اینکه دانستم کار مرا کسی جز من نمی‌تواند انجام دهد، بنابراین نسبت به انجام کارم مبادرت ورزیدم.
حتی اگر شما وصیت کنید که ورثه‌تان پس از شما و به نیت شما بخواهند کار خیری انجام دهند، درست است که ثوابی هم به شما می‌رسد اما آنجایی که خودتان کار خیری انجام دهید ثواب وصف‌ناشدنی دارد و با اینکه ورثه بخواهند به نیت شما کاری انجام دهند قابل قیاس نیست.
شخصی در زمان نبی مکرم اسلام (ص) وصیت کرد که فلان انبار خرمای مرا پس از مرگ من صدقه بدهید، ورثه این کار را برای او انجام دادند، یک دانه از این خرماها در میانه راه افتاده بود، پیامبر اکرم (ص) این دانه خرما را برداشته و فرمودند اگر این فرد در زمان حیات خود همین یک دانه خرما را صدقه می‌داد، برایش سودمندتر بود نسبت به این انبار خرمایی که وصیت کرده پس از او صدقه بدهند.
3️⃣ سوم اینکه دانستم رزق و روزی که خدا برای من مقدر کرده، هیچ کس جز من نمی‌تواند آن را استفاده کند، بنابراین حرص و طمع را کنار گذاشتم؛ خدای متعال رازق بوده و برای هر کس روزی خاصی را مشخص کرده است، ما اگر وظیفه خود را به درستی انجام دهیم، روزی مخصوص ما خواهد رسید، حرص و جوش زدن و طمع ورزیدن در این دنیا معنایی ندارد، شاعر چه خوش گفت که «روی هر لقمه نوشته‌ست به عیان/ که بُود رزق فلان بن فلان».
4️⃣ چهارم اینکه دانستم پایان و سرانجام کار من در این دنیا مرگ است، بنابراین خودم را برای سفر آخرت آماده کردم؛ باید بدانیم این دنیا یک گذرگاه موقت است، فلذا باید آماده سفر آخرت باشیم، در روایت آمده برای دنیا طوری باشید که گویا همیشه زنده‌اید، و برای آخرتتان طوری باشید که گویا فردا از دنیا خواهید رفت.
📝 #آیت‌الله_مظفری | #مسجد_امام_حسین (ع) | ۱۵شهریورماه ۱۴۰۴